Όταν μιλάμε για αυτογνωσία, για την πνευματική μας εξέλιξη, για τη θέλησή μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για τις σχέσεις μας με τους αγαπημένους μας ανθρώπους ποιο θα λέγαμε ότι είναι το μεγαλύτερο μη χειροπιαστό εμπόδιο;..
Κάτι πολύ κοινό σε όλους μας ανεξαιρέτως.. Ο εγωισμός. Γιγαντώνεται πολύ εύκολα και πολεμάται πολύ δύσκολα. Είναι ένας πολύ ισχυρός εχθρός. Ύπουλος. Συγγενεύει με την υπερηφάνεια και την αλαζονεία. Χρειάζεται να κοπιάσεις πολύ σε πνευματικό επίπεδο για να το καταπολεμήσεις. Οι άνθρωποι που προσπαθούμε να είμαστε ενεργά μέλη της εκκλησίας γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι. Ο πνευματικός μας μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός σύμμαχός μας στην προσπάθεια αυτή. Μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. Για να μας υπενθυμίζει ο πονηρός ότι είναι πάντα εδώ.. στην αέναη μάχη του καλού με το κακό. Ας μη συντασσόμαστε υπέρ του άθελά μας. Στις δυσκολίες της καθημερινότητάς μας, επειδή έχουμε μάθει στα εύκολα και τα βολικά εκεί πρέπει να δώσουμε τη μεγαλύτερη μάχη για να τον νικήσουμε. Για να παραμένουμε καθαροί πνευματικά, για να μη στενοχωρούμε τους κοντινούς μας ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να το βλέπουν καθαρά πάνω μας αλλά να μη μιλούν. Και μετά τους ζητούμε συγγνώμη για τη συμπεριφορά μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν αφήνουμε κάτι μέσα τους. Και εκεί έρχονται οι ενοχές. Ένας κακός φαύλος κύκλος και μια περίτεχνη παγίδα για την ψυχή. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να βάζουμε τα όριά μας σε σχέση με τους άλλους, και κάπου εδώ μπαίνει η όμορφη έννοια της λέξης διάκριση. Ας τη ζητούμε συχνά από τον Κύριο.
Όταν προσπαθείς να καταπολεμήσεις τον εγωισμό σου νιώθεις σα να ανεβαίνεις ένα τεράστιο βουνό. Αυτό για μένα θα ήταν μια πετυχημένη παρομοίωση.Kάτι απλό και εύκολα προσβάσιμο για όλους μας.. διαβάζοντας τους βίους των Αγίων μας, εκεί ίσως να ξεκινήσουμε να καταλαβαίνουμε τι εστί αληθινή ταπεινότητα και έλλειψη εγωισμού..